Τον μεσαίωνα, η πανούκλα (πανώλη) αποτελούσε μάστιγα με τρομερές δημογραφικές συνέπειες. Διαδόθηκε ταχύτατα σε ολόκληρη την Ευρώπη. Το μικρόβιο, το οποίο διαδιδόνταν από μολυσμένα ποντίκια και ψύλλους, παρέμενε για μεγάλα χρονικά διαστήματα (ενίοτε μήνες) σε μια περιοχή, αποδεκατίζοντας μεγάλα ποσοστά του πληθυσμού.
Ωστόσο, είχε διαπιστωθεί ότι οι αρωματοποιοί προσβάλλονταν σπάνια ή καθόλου από τη νόσο. Φυσικά, εκείνη την εποχή, τα αρώματα δεν ήταν συνθετικά, όπως είναι σήμερα κατά το πλείστο, αλλά φτιάχνονταν από αγνά αιθέρια έλαια, τα οποία ως γνωστόν έχουν υψηλή αντισηπτική και αντιμικροβιακή αξία. Χαρακτηριστική μορφή εκείνης της εποχής ήταν ο ιατρός της πανώλης (medico della peste στα Ιταλικά). Αυτοί οι ιατροί προσλαμβάνονταν σε περιοχές με υψηλό επιπολασμό της νόσου. Επειδή ο μισθός τους καλυπτόταν από την εκάστοτε πολιτεία, πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους σε όλα τα κοινωνικά στρώματα. Ορισμένοι από αυτούς τους θεραπευτές (να επισημάνουμε ότι δεν ήταν όλοι ιατροί), φορούσαν μια μάσκα με ένα «ράμφος», το οποίο ήταν γεμάτο με αρωματικά βότανα. Η μάσκα τους προστάτευε από τον μιασμένο αέρα, και περιείχε μελισσόχορτο, καμφορά, μοσχοκάρφι, λάβδανο, μύρρο, ροδοπέταλα και βενζόη, μεταξύ άλλων. Το «ράμφος» (ανατρέξτε στην εικόνα που συνοδεύει το άρθρο) περιείχε και άχυρο, ως φίλτρο για τον μολυσμένο αέρα. Η στολή τους ήταν ένας μακρύς μανδύας από βαρύ ύφασμα, ο οποίος συνήθως εμποτιζόταν με κάποιο αντισηπτικό υγρό, όπως το φημισμένο σκεύασμα "4 Κλέφτες" (ξίδι εμπλουτισμένο με αρωματικά αντιμικροβιακά βότανα), για επιπλέον προστασία. Είναι αξιοσημείωτο ότι δικαιούνταν να κάνουν αυτοψίες, πρακτική απαγορευμένη εκείνη την εποχή, προκειμένου να εντοπιστούν αποτελεσματικές θεραπευτικές αγωγές για την πανώλη. Εκτός από την αρωματοθεραπεία, εφαρμόζονταν και άλλες μέθοδοι, προερχόμενες από τις θεωρίες του Ιπποκράτη και του Γαληνού, όπως η θεραπεία με βδέλλες και η τοποθέτηση βατράχων στο σώμα, με στόχο την εξισορρόπηση των οργανικών χυμών (αν και ο Νοστράδαμος, ο οποίος είχε ασχοληθεί σε βάθος με την αντιμετώπιση της πανώλης, δε συνιστούσε την αφαίμαξη). Ένας άλλος γνωστός ιατρός εκείνης της περιόδου που αναλάμβανε ασθενείς προσβεβλημένους από πανώλη, ήταν ο Παράκελσος. Όλα αυτά ενίσχυσαν την αίγλη των αρωματικών φυτών και των αιθερίων ελαίων, και προλείαναν το έδαφος για την σύγχρονη αρωματοθεραπεία. Ελευθερία Μαντζώρου, καθηγήτρια εναλλακτικών θεραπειών. Για εκπαίδευση στην αρωματοθεραπεία, πατήστε εδώ. Μπορείτε να αναπαράξετε το άρθρο, αρκεί να αναφέρεται ο συγγραφέας και η πηγή. |
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Translate this blog
ΑρχεΙο άρθρων
January 2024
English Blog |